5 oktober zijn
we nog naar de kinderarts geweest. Mama maakt zich zorgen om je gewichtstoename
en wil graag dat je bloed wordt gecontroleerd op verhoging in de hormonen en de
werking van de schildklier. Dit was gelukkig allemaal goed. Ondertussen zijn we
ook wat strenger gaan letten op je eten en langzaam gaat er wat gewicht vanaf.
6 oktober
gingen we nuchter op weg naar het ziekenhuis. Bleek dat mama alles verkeerd had
begrepen. We moesten ons 6 oktober meldden en die dag zou je de algemene
controles krijgen op de kinderafdeling en 7 oktober zou je geopereerd worden.
Nou dat was wel weer een toestand, maar al doende leert men. De narcose is goed
gegaan en de narcose dokter heeft er echt alles aan gedaan om het goed te laten
verlopen. Wat een angst dat je weer dat kapje zou krijgen. Je bent ook nog eens
heel moeilijk te prikken. Hopelijk gaat dit over.
Uiteindelijk zijn we 6
oktober lekker thuis gaan slapen en 7 oktober ’s morgens vroeg weer
teruggegaan. De operatie is goed verlopen en de verpleegkundige had een
box voor ons geregeld voor de nacht waar we geslapen hebben. Zaterdag ochtend
weer naar huis gegaan.
Je was nog vermoeid en hoesterig dus mama en ook de dokter vonden het niet goed om naar
de verjaardag van oma te gaan. Dit was wel een teleurstelling maar genezing is
belangrijker.
Mama had
tijdens het verblijf in het ziekenhuis nog de rechtsbijstand aan de telefoon,
eindelijk gaan ze weer actie ondernemen. Hij vroeg of mama kon uitzoeken of er
nog een getuige was en of ik achter de regels van de manage kon komen. Achteraf
belachelijk dat ik dat moet uitzoeken, maar helaas het is niet anders. Zondags
ben ik gaan bellen naar de manage en gevraagd naar een specifieke mevrouw want haar dochter zat
tenslotte in het jury hokje, zij vertelde mama dat haar dochter niets op
schrift wilde zetten want op dit moment werkt zij voor de manage en ze wil hier
verder niet bij betrokken raken. Mama kan niet dwingen, de rechter wel zei de
rechtsbijstand, nou dat is dan hun zaak en niet meer de mijne. Ik ben er wel achter
gekomen dat alle paarden / pony’s los gegooid moeten worden voor het bereiden
en dat er altijd een instructeur aanwezig moet zijn. Erg boos wordt je dan als
je dat leest maar ook vechtlust komt naar boven, frustraties. Waarom is er
nooit meer een berichtje geweest van hun uit, mensen gaan er van uit van “zo
die is weer thuis en alles gaat toch goed”. Ze vergeten de onzichtbare pijn en
kijken en vragen niet verder – wat een egoïsme. Maar dit sterkt. Ik heb het
verslag door gebeld naar de rechtsbijstand en die zal dit verder verwerken in een
brief naar de tegenpartij, ook zal ze het verslag van de getuige er nogmaals in
verwerken want het jurylid van de FNRS begrijpt ook niet waarom er niet eerder
werd ingegrepen. Ook hebben we een programma op TV gezien van de rijdende
rechter die over paarden ging en hij meldde ook dat de eigenaar van het paard
ten aller tijde schuldig is.
De laatste week
van oktober zijn we op uitnodiging van oma A een weekje op Texel geweest.
Papa ging alleen het weekend mee. We hebben het gezellig gehad. Alleen jou
heimwee stak wel heel erg de kop op. De eerste nacht sliep je met jouw nichtje in een
kamer en papa en mama aan de andere kant van de woonkamer met de babyfoon maar
dit was geen succes, je was bang. De nacht daarop naast oma met alleen een
klein gangetje tussen de slaapkamers in. Ook dit was niet echt een succes.
Vanaf maandag ben je bij mama in bed gaan slapen, maar ook toen had je heimwee
omdat papa weg was. Het zit wel heel diep, hopelijk slijt dit eruit met de
tijd.
Voordat we naar
Texel gingen is de trap nog bekleed met Linoleum en tijdens ons verblijf op
Texel is de vloer geschuurd en in de olie gezet. Wat is het opgeknapt.
